Son zamanlarda konserlere, barlara, çeşitli etkinlik mekanlarına gittiğimde hep aynı hissiyata kapılıyorum: Bizim camia, yani bir zamanlar belirli bir kültürü, zekâyı, hatta mizah anlayışını temsil eden kitle sanki yavaş yavaş kayboluyor. Daha doğrusu, o çizgi artık yerlerde sürünüyor gibi. Bilmiyorum, siz de farkında mısınız? Belki ben fazla abartıyorumdur ama bu değişimi gözlemlemekten kendimi alamıyorum.

Eskiden dışarı çıktığımda bir şekilde aynı frekansta olduğum, konuşabileceğim, paylaşabileceğim insanlar bulurdum. Konser aralarında müzik dışında şeylerden de bahsedilebilirdi mesela. Bir kitaba, bir filme, güncel bir meseleye değinen muhabbetler dönerdi. Şimdi ise çevremde sadece telefonla story çekmeye çalışan, bir şekilde görünmeye çalışan ama içerik açısından tamamen boş diyebileceğim insanlarla dolu ortamlar var. Laf olsun diye konuşanlar, dinliyormuş gibi yapanlar, bağlamdan kopuk geyikler… Herkes bir şey yapıyor ama ne yaptığının farkında olan çok az.

Bu sadece bir “nesil farkı” meselesi mi yoksa toplumsal olarak genel bir akıl tutulmasının içindeyiz de bizim camia da bundan nasibini mi aldı, emin değilim. Ama fark ettiğim şey şu: artık “kaliteli kafa” dediğimiz insanlar dışarı çıkmıyor olabilir. Belki de herkes kendi evine çekildi, sessizce kitap okuyup, müzik dinleyip, kendi çevresinde bir dünya kurmaya çalışıyor. Kalabalıktan kaçış var gibi. Çünkü dışarısı artık sadece gürültü. Ne kültürel bir derinlik kalmış, ne de eskiden hissettiren o “bizden biri” duygusu.

Eskilerden kim kaldı gerçekten? Eskiden beri bu işlerin içinde olanlar ne düşünüyor merak ediyorum. O zamanlar da bu kadar yüzeysel miydi? Yoksa biz mi romantikleştiriyoruz geçmişi? Belki biraz öyle ama bir şeylerin değiştiği kesin. En azından şimdiki gibi her şey bu kadar yapay, bu kadar “mış gibi” değildi.

Ben özellikle son 4-5 yıldır bu değişimi çok net hissediyorum. O yüzden de bazen artık bu ortamlara gitmenin bir anlamı kalmadığını düşünüyorum. Eğlenmeye değil de adeta bir şeylerin eksikliğini görmek için gider oldum. Ve bu, hem hüzünlü hem düşündürücü. Çünkü biz bu camiayı, bu kültürü, bu ortak alanı bir zamanlar sevmiştik. Şimdi ise elimizde kalan sadece bir kabuk gibi.

ortam bence hep böyleydi